อย่ามัวแต่มุดหัวทำงาน จนลืมดูแลคน (อย่าสุดโต่งแบบนี้)

"อย่ามัวแต่ทำงาน จนลืมดูแลใจคน"

"อย่ามัวแต่ทำงาน จนลืมดูแลใจคน"

อย่ามัวแต่มุดหัวทำงาน จนลืมดูแลคน

(อย่าสุดโต่งแบบนี้)

เล็กจะสารภาพความจริงให้ฟังค่ะ เล็กเป็นคนที่ทำงานแบบเน้นผลลัพธ์มาก(result-oriented) หลายคนบอกว่าเล็กเป็นคนที่ทำงานแบบ “กัดไม่ปล่อย” ค่ะ

คือ จะต้องหาสารพัดวิธี ลงมือทำต่าง ๆ นานา เพื่อผลักดันให้งานมันสำเร็จจนได้ เล็กจะไม่ล้มเลิกง่าย ๆ ไม่เลิกกลางคัน จะต้องทำ ๆ ๆ ถ้าวิธีนี้ไม่ได้ ก็จะหาวิธีอื่น หาทางทำจนกว่ามันจะสำเร็จค่ะ

ซึ่งเล็กจะโฟกัสที่เป้าหมาย และผลลัพธ์ของงานมากๆ แถมข้อเสียอีกอย่างของเล็ก คือ มีความเรื่องมาก เรื่องเยอะ จู้จี้จุกจิก เรื่อง quality ของงานอีก บางทีก็ละเอียดเวอร์เกิ๊นนน จนบ่อยครั้ง พอเล็กโฟกัสงานมาก ๆ เล็กก็ละเลยเรื่องทีม เรื่องคนโดยไม่รู้ตัวค่ะ เรียกว่า ไม่รู้เลยว่าเราต้องสนใจเรื่องคนด้วยหรอ

ทำให้เมื่อก่อนนี้ เล็กจะทำงานแบบดุดันเลยทีเดียว เล็กไม่ได้โหวกเหวกโวยวายนะคะ เคยมีน้องบอกว่า “พี่เล็กดุ” ซึ่งดุในที่นี้คือ ดุเงียบ หน้านิ่ง จริงจัง และเคร่งเครียดค่ะ ซึ่งบางครั้งเล็กก็เผลอแผ่รังสีอำมหิตอ่อน ๆ – ปานกลางออกมาโดยไม่รู้ตัว เพราะความเคร่งเครียด เอาจริงเอาจังกับงานของเล็กค่ะ

เมื่อก่อนนี้ เล็กเป็นคนกล้าพูด พูดตรงด้วย ไม่กลัวใคร และต้องรักษาสิทธิ์ตัวเอง ห้ามใครมาเอาเปรียบ และเมื่อเล็กจะเอาอะไรแล้ว ต้องได้เท่านั้น ไม่ได้ไม่ได้

คาแร็กเตอร์ของเล็ก อาจสร้างความอึดอัดให้คนอื่นโดยเล็กไม่รู้ตัว แถมเล็กยังสร้างความเครียด และกดดันตัวเอง โดยไม่รู้ตัวอีกเช่นกัน

จนวันที่เล็กเริ่มตาสว่าง ทำให้เล็กได้เรียนรู้ว่า เราไม่ควรที่จะมุดหัวทำงานอย่างเดียว เราต้องดูแลทีม ดูแลคนด้วย เพราะเขาคือคนที่ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับเรา ช่วยเราทำงาน ต้องนึกถึงใจเขาด้วย ไม่ใช่เอาแต่บ้าเป้าหมาย บ้าผลลัพธ์ของงานอย่างเดียว จนลืมดูแลใจคน

เมื่อเล็กสำนึกผิดแล้ว ว่าเล็กเป็นตัวปัญหา

เล็กก็ได้เรียนรู้ ศึกษา พัฒนาตัวเอง เกี่ยวกับเรื่องคน เรื่อง people skill มากขึ้น ทำให้เล็กมีความอ่อนโยนเพิ่มขึ้น เล็กฝึกตัวเองอย่างหนัก พยายามที่จะรับฟัง และเข้าใจคนอื่น เห็นอกเห็นใจเขา

เล็กอาการหนักทีเดียว

เพราะเมื่อมองย้อนกลับไป การฝึกของเล็กมันลุกลามไปถึงเรื่องโทนสีเสื้อผ้าที่ใส่ด้วยค่ะ เล็กเพิ่งรู้ตัวค่ะ ว่ามีช่วงนึง ที่เล็กชอบใส่เสื้อผ้าสีขาว สีชมพู หรือโทนสีพาสเทล ใส่อยู่แบบนั้นเป็นปี จนคนอื่นนึกว่าเล็กเป็นผู้หญิงซอฟ ๆ บวกกับความหน้าหวานของเล็กด้วยค่ะ ใครจะรู้ว่าเล็กโหด และเยอะ ถ้าไม่ใช่คนใกล้ชิดก็จะไม่รู้

มองย้อนกลับไป เล็กเพิ่งรู้ค่ะ ว่าตอนนั้นที่เล็กใส่ชุดสีพาสเทลอยู่เป็นปี โดยไม่ทันรู้ตัวว่าเพราะอะไร ทำไมช่วงนั้นชอบสีพาสเทล สีชมพู สีขาว

น่าจะเพราะโทนสีอ่อน มันเหมือนเป็นสัญลักษณ์ของความซอฟ ใจดี อ่อนโยนมั้งคะ มันคงมาเติมเต็มอีกด้านของเล็กที่ขาดหายไป ในเรื่องของความอ่อนโยน ความเมตตา การเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ความใจเย็น

เล็กมีภาพปลากรอบ แบบเคลื่อนไหวให้ดูด้วยนะ ความพยายามซอฟ ความสีขาว ความชมพู ความพาสเทล ถ้าคุณเห็น คุณต้องคิดว่าเล็กเป็นผู้หญิงซอฟ ๆ แน่ ๆ ไม่เชื่อลองไปไล่ดูคลิปเก่า ๆ ย้อนหลัง ในช่อง Youtube ของเล็กค่ะ

ช่วงนั้นทุกคนรอบตัวคิดว่าเล็กซอฟกันหมดเลยค่ะ เล็กเองก็คิดว่าตัวเองเป็นคนแบบนั้นเหมือนกัน

แถมเวลาเล็กอยู่กับตัวเอง เล็กยังชอบเขียน diary คุยกับตัวเอง และชอบวาดรูปต้นไม้ ดอกไม้ ที่มันดูซอฟ ละมุน อ่อนโยน (ก็ภาพทั้งหมดในเว็บไซต์นี่ไงละคะ 555 :D)

คงเพราะการวาดภาพเหล่านี้มันช่วยเติมเต็มจิตใจของเล็กที่เหน็ดหนื่อย เคร่งเครียด จากการจริงจังกับชีวิตมากไปค่ะ บางทีเล็กก็อยาก relax บ้าง

เพราะเวลาทำงานทีไร ความ result-oriented กลับมาตลอดเลยค่ะ เล็กจะต้องทำงาน ๆ ๆ จนกว่ามันจะได้ผลลัพธ์ออกมาตามที่เล็กต้องการ

แต่หลังจากที่ตาสว่าง ว่าเล็กเป็นตัวปัญหา เล็กเลยพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง แล้วสิ่งที่ต่างออกไป คือ เล็กทำงานแบบมีกลยุทธ์ในเรื่องคนมากขึ้นค่ะ

อยากรู้มั้ยคะ ว่าเล็กปรับกลยุทธ์ใหม่เป็นแบบไหน คลิกอ่านต่อเลยค่ะ