ครั้งหนึ่ง ที่เล็กเคยเป็นโค้ชส่วนตัว ให้กับ Manager ท่านหนึ่ง เล็กได้มีโอกาสเข้าไป observe การพูดคุยกันระหว่างหัวหน้า-ลูกน้องคู่นี้ คุณรู้มั้ยคะว่ามันเป็นยังไง

เอ่อ...บรรยากาศมันเย็นยะเยือกยังไงชอบกลค่ะ

ก็แหม..คุณพี่ Manager นั่งกอดอก คิ้วขมวด แล้วก็ถามคำถามไล่ต้อนน้อง พอน้องตอบมาไม่ตรงใจ คุณพี่ก็สีหน้าเปลี่ยน น้ำเสียงเปลี่ยน

โอวมายก๊อด! ขนาดเราไม่ใช่ลูกน้อง ยังแอบสยอง กลัวตามไปด้วยเลยค่ะ ส่วนฟากลูกน้องเป็นยังไงน่ะหรอคะ ก็นั่งหัวหดสิคะ เงียบเป็นใบ้กินเลยค่ะ พูดแค่ “ค่ะ ๆ ได้ค่ะ”

พอจบ session วันนั้น หน้าที่ของเล็กคือ การเป็นกระจกสะท้อนให้ Manager ค่ะ ว่าเล็ก observe เห็นอะไร แล้วมีคำแนะนำอะไรบ้าง เพื่อจะช่วยปรับให้การพูดคุยสื่อสารดีขึ้น พี่กับน้องคุยกันรู้เรื่อง ทำงานร่วมกันได้ดีขึ้น

คุณผู้อ่านคิดว่า เล็กจะบอก Manager ท่านนั้นว่ายังไงละคะ

หน้าที่ของเล็ก เล็กก็ต้องบอกความจริงที่เล็กเห็นนะสิคะ ไม่งั้นจะเกิดการเปลี่ยนแปลงได้ยังไงล่ะ เล็กไม่อวยนะ เล็กต้องสร้างผลลัพธ์การทำงานที่ดีขึ้นให้กับทีมนี้ค่ะ

เล็กเลยบอกพี่เขาไปตามตรงว่า “พี่คะ บรรยากาศมันค่อนข้างอึมครึมค่ะ ลูกน้องของพี่ เขาเงียบมากเลยนะคะ ไม่รู้เขาคิดอะไรอยู่ เขาดูกลัว ๆ พี่ด้วยนะคะ ขนาดเล็กไม่ใช่ลูกน้อง เล็กยังกลัวเลยค่ะ” Manager ท่านนั้นหัวเราะก๊าก เลยค่ะ “มันขนาดนั้นเลยหรอเล็ก”